سوگوارى براى خاندان عترت و بخصوص سالار شهيدان و امامى كه همراه با ياران وفادار خود، خالصانه براى زنده نگاه داشتن آيين حق و ارزش‏هاى معنوى، به ستيز و مبارزه با ستمگران عصر خويش برخاست و از سيماى پليد دستگاه فاسد بنى‏اميه پرده برافكند، حركتى است اسلامى و در واقع شعارى است كه از شعور و معرفت افراد حكايت دارد. روش ائمه هدى و بانوان اهل بيت در اين زمينه مى‏تواند براى علاقه‏مندان مفيد و آموزنده باشد. آن انوار فروزان تأكيد داشتند از طريق مجالس عزادارى و جارى ساختن اشك از ديدگان، مى‏توان واقعه كربلا را چون مشعلى فروزان، روشن و پرفروغ نگاه داشت.

بر اساس سنت‏هاى شيعه، گريه بر فداكارى عاشورا، فرياد قلب و نبرد عاطفى با همه ستمگران تاريخ است. در حال گريه آدمى بيش از هر حالتى خود را به محبوبى كه برايش سوگوارى مى‏كند، نزديك مى‏بيند.

راز بقاى نهضت امام حسين(ع) اين است كه علاوه بر تأييد منطق و خرد، در عمق احساسات و عواطف راه يافته است. گريه‏هايى اين گونه مى‏تواند حماسه كربلا را در اعماق جان‏ها استوار نمايد به شرط آنكه بهره‏بردارى درستى بشود. حرمت اشك و مقام ارزشمند آن در اين راز نهفت ه است كه ساختگى و در اختيار انسان نمى‏باشد، يعنى تا دل نسوزد و سينه نگدازد، چنين جويبارى بر گونه‏هاى آدمى جارى نمى‏شود و كسى كه درون پاك و انديشه‏اى صادقانه دارد، مى‏تواند بگريد. چنين اشكى گواهى مى‏دهد كه صاحبش با امام حسين(ع) به چه ميزان صميميت دارد، زي را با تمام وجود رخدادهاى كربلا را تصديق مى‏كند و خود را دلبسته و وابسته به چنين حماسه‏اى مى‏داند. اين ويژگى مى‏تواند رفتار فرد را در جهت خودسازى معنوى و تزكيه درونى دگرگون كند.

بر گرفته از:http://www.iec-md.org/MUHARRAM/anvaar_parishaan_goli-zavvaareh.html